Είμαστε πολίτες μιας χώρας που μας πληγώνει καθημερινά.
Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, κυρίαρχος είναι ο ανθρώπινος πόνος.
Ανθρώπους που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε το γάλα για τα παιδιά τους. Πεινάνε…
Και είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Η δυστυχία είναι δίπλα μας.
«Τι θα μας σώσει; Ποιος θα μας σώσει»; Είναι οι συνηθισμένες κουβέντες.
Άραγε, αναρωτηθήκαμε τι έχουμε κάνει, ο καθένας από εμάς, για να σταματήσουμε το δρόμο προς τη δυστυχία και την ταπείνωση;
«Λεφτά δεν υπάρχουν», αλλά όταν βρίσκονται κατασπαταλώνται σε ανούσια έργα και όχι μόνο…
΄Εχουμε, σήμερα, το δικαίωμα να είμαστε αδιάφοροι στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος;
Δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε στωικά την τακτική του κ. Παχατουρίδη, να σπαταλά άσκοπα τα χρήματα των δημοτών σε φανταχτερά έργα, με κύριο σκοπό να αυξήσει τη δημοτικότητά του;
Ο κ. Παχατουρίδης με τα έργα βιτρίνας έχει δημιουργήσει ένα υπέρογκο χρέος στο Περιστέρι, που ξεπερνά τα 60 εκατομμύρια ευρώ και κάποιοι πρέπει να το πληρώσουν.
Τι θα πούμε, άραγε, όταν θα μας καλέσει να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουμε τα «σπασμένα»;
Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό;
Που είναι το κοινωνικό έργο του Δήμου; To Κοινωνικό Παντοπωλείο που κανείς δεν γνωρίζει, πού βρίσκεται και πότε δουλεύει;
Τι έχει προσφέρει για να απαλύνει την ανθρώπινη δυστυχία, πίσω, όμως, από τα φώτα και τις κάμερες;
Ποια είναι η προσφορά της δημοτικής αρχής στους νέους και την πολιτιστική τους επιμόρφωση;
Eπιτέλους, ήρθε η ώρα να αφυπνισθούμε!
Να πούμε «όχι» σε ό,τι οδηγεί σε ένα νέο μνημόνιο. Να σταματήσουμε την ασυδοσία.
Ήρθε η ώρα να προσφέρουμε στην πόλη μας και στους πολίτες της, που δοκιμάζονται από τη φοβερή λαίλαπα της εποχής.
Να προσφέρουμε στη νέα γενιά τα εφόδια για τη ζωή που της αξίζει.
Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε ριζικά τη ζωή μας, αλλάζοντας πρώτα τη στάση μας, τη νοοτροπία μας, αλλάζοντας τη γειτονιά και την πόλη μας.
Το χρωστάμε στην πόλη μας, στα παιδιά μας, στον εαυτό μας.
