Οποιος παρακολουθεί από κοντά την προσπάθεια που κάνουν τα τελευταία 24ώρα οι Έλληνες τραπεζίτες
για να πιάσουν το στόχο του «ιδιωτικού» 10% στις επικείμενες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, απλώς ...λαχανιάζει. Μετά μανίας, αναζητούν παντού κεφάλαια, αλλά εις μάτην.
Να κάνουμε μια πρόβλεψη; Στο τέλος, πάνω στο άγχος τους να μην χάσουν το «τιμόνι» των ομίλων τους από το Δημόσιο (σσ γιατί, περί αυτού πρόκειται), θα το χάσουν από τους ιδιώτες - συνεταίρους που ψάχνουν. Και εξηγούμαστε:
Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουν αυτή τη στιγμή την κρατικοποίηση των τραπεζών, είναι να βρουν λεφτά για να τα βάλουν στις αυξήσεις, ώστε να εκπληρωθεί ο στόχος που προβλέπει ότι το 10% των αυξήσεων θα πρέπει να καλυφθεί από ιδιώτες. Μόνο που αυτό το ποσοστό μεταφράζεται - σε όλες τις περιπτώσεις - σε αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Και το μεγάλο ερώτημα είναι: πού θα βρεθούν αυτά τα λεφτά, σε μια αγορά που κυνηγάει το δίευρω με το ...ντουφέκι;
Εντός συνόρων, αποκλείεται. Οι μικρομέτοχοι ακούν «τραπεζικά χαρτιά» και δεν μπορούν να κάνουν ρούπι (αλλιώς θα έφευγαν τρέχοντας), γιατί είναι εγκλωβισμένοι κάτι χρόνια, ενώ οι μεγαλομέτοχοι γνωρίζουν πλέον τη λέξη «ρευστότητα» μόνο ως όρο στα λεξικά.
Κατά συνέπεια, τι απομένει; Οι ιδιώτες επενδυτές του εξωτερικού. Μόνο που αυτοί οι τελευταίοι μόνο ...παιδάκια δεν είναι. Περισσότερο σε killers παραπέμπουν παρά σε οτιδήποτε άλλο. Αυτοί, για να δώσουν ακόμα και ένα ευρώ θα ζητήσουν (και θα πάρουν) ανταλλάγματα. Είτε έμμεσα είτε άμεσα. Οποιος κατά συνέπεια, τους εμπιστευθεί, χωρίς να «διαβάσει» τις δεύτερες σκέψεις τους, κινδυνεύει να ...ξυπνήσει ένα πρωί και να βρει το γραφείο του κατειλημμένο. Και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Το ηθικό συμπέρασμα;
Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τους συμφέρει πάση θυσία “να κρατήσουν το οχυρό”. Τουλάχιστον με κάθε τίμημα. Γιατί κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν δίνει λεφτά, στην ανάγκη κάποιου, απ΄ την καλή του την καρδιά. Αυτό ας θυμούνται, όταν συζητούν πίσω από τις ερμειτικά κλειστές πόρτες, με διάφορους, όπως κάνουν τώρα τελευταία ...
voria.gr
